No fuel engine Corfu Lefkimmi Kanelo’s engine

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα είχαν εφαρμοστεί στην Κερκυραϊκή Ύπαιθρο αρχές αειφορίας

απλή αναλογική

Μερικοί έχουν την ικανότητα να κατανοούν και να επεξεργάζονται τις ειδήσεις. Σκεφτείτε όμως πως μερικοί έχουν την ικανότητα να παράγουν ειδήσεις. Οι Ευρωπαίοι ποια θέση παίρνουν με τις τακτικές του Ελληνικού κράτους;; Συμφωνούν για τον ευρωπαϊκό τους πολιτισμό;; Αυτοί κάνουν επέμβαση στην Λιβύη, για την Ελλάδα δεν θα πάρουν θέση; Τι ζητάμε να ζήσουμε σε ένα κράτος με ισότητα – αλληλεγγύη – δικαιοσύνη. ΜΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ;; μέχρι και σε CRM θα υπάρχει. ΕΛΕΟΣ οι πολιτικοί μας κουράστηκαν για να πετύχουν: 1. Πλούτο χωρίς μόχθο 2. Απόλαυση χωρίς συναίσθημα 3. Εμπόριο χωρίς ήθος 4. Γνώση χωρίς χαρακτήρα 5. Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά 6. Λατρεία χωρίς θυσία 7. Πολιτική χωρίς αρχές λυπηθείτε τους, ο ανασχηματισμός έγινε για να ολοκληρώσουν. Αγανακτώ… μα λίγο παύω και κοιτώ στοχαστικά. Φταίω εγώ που τους αφήνω να με ελέγχουν εκλογικά. Μόνο μια ελπίδα μένει να σωθώ από όλα αυτά. Να με αφήνουν να ψηφίζω έτσι απλά αναλογικά. Όλα τ άλλα ακολουθούν τα ζητάω μετά για εμάς. Έχουμε αξίες και άλλα… όλα θα τα ξεπερνάς. Τώρα πρέπει να ζητάω Λευτεριά από αυτό, που τους έφερε εδώ πέρα να πονάνε τον λαό. Κάποτε υπήρχε αγώνας για απλή αναλογική, τώρα όλοι την ξεχνάνε για μια θέση στην βουλή. Η Ελλάδα μας αξίζει και οι Έλληνες μπορούν, την πατρίδα τους να σώσουν δίκαια σε αυτήν να ζουν. Σας ζητώ απ την ψυχή μου μη ξεχάσετε και εσείς να ζητάτε από όλους πάλι την απλή αναλογική. CRM είναι τύπος προγραμμάτων για εσωτερική διαχείριση και λειτουργεί σε λαούς που λένε ότι ευημερούν όπως στην Δανία και την Ολλανδία, εμείς θα κολλήσουμε;;

ALL MY LIFE

Δεν αλλάζω κάτι από την ζωή και τις επιλογές μου.

Η κοινωνική μου ζωή απ ότι θυμάμαι αρχίζει στα 11 μου, τότε είχαμε δικτατορία και πήγαινα στο 71ο Δημοτικό Σχολείο, στην Βεΐκου του Κουκακίου. Ευελπιστώ να υπάρχουν παιδιά εκείνης της εποχής να τα θυμηθούν μαζί μου, έναν από αυτούς που συχνά βλέπω να εμφανίζεται είναι ο Χαρακάκος ο Νίκος αν δεν κάνω λάθος, που έμενε στην Δημητρακοπόυλου, ναι, ο Νίκος εμφανίζεται καμιά φορά στην Τηλεόραση και η χαρά μου είναι άπλετη, κάθε φορά που βλέπω τον καλό μου συμμαθητή μάρτυρα του γεγονότος. Τότε δάσκαλος στο 71ο ήταν ο κύριος Κωνσταντίνου γνωστός αντιαριστερός θεός σχορέστον, αν και τελευταίως έμαθα πως ζει ακόμη, εγώ πάντως τον έχω συγχωρέσει, είναι ένα από τα παράδοξα του χαρακτήρα μου, γιατί είχα ποια μάθει ότι ευκαιρίες για την εφαρμογή του καλού βρίσκονται μέσα σε μη σηπτικά περιβάλλοντα, και ότι δεν με σκοτώνει με δυναμώνει, πάντως προέκταση αυτού του γεγονότος ήταν μέχρι και η φυγή μου από το σπίτι μου, ήταν και αυτό μια αίτια για να φάω ξύλο και έτυχε να είναι περίπου πρωτοχρονιά, όταν θυμήθηκα από τα βιβλία του σχολείου, για τον αέρα που ήταν ποιο ελαφρύς αν είναι ζεστός, περίεργο παιδί όπως ήμουν άρχισα να κάνω πειράματα γύρω από αυτό, αποτέλεσμα να φάω πάλι ξύλο, αλλά μόλις είχα πει τα κάλαντα των Χριστουγέννων και είχα λεφτά και κατ επέκταση ένιωθα ισχυρός, οπότε σηκώθηκα και έφυγα, ήμουν πέμπτη προς έκτη δημοτικού, καθόμουν και περίμενα να έρθει ο πατέρας μου για να του πει η μητέρα μου, πόσο άσχημα πέρασε μαζί μου με τα πειράματα που έκανα, μπήκε ο πατέρας μου στο σπίτι και του λέει τα καθέκαστα, μετά το γνωστό ξύλο και το διώξιμο από το σπίτι ως άχρηστος επικίνδυνος κουτός και πολλά άλλα με πέταξε έξω από την πόρτα και την έκλεισε, αυτό το συνήθιζε τουλάχιστον για όση ώρα θα έτρωγε, ήθελε να έχει την ησυχία του και δεν τον παρεξηγούσα εξάλλου ποια ήμουν αρκετά έξυπνος για να καταλάβω ότι πραγματικά τους ήμουν βάρος και έφυγα. Έφυγα με λίγα χρήματα στην τσέπη και άρχισα να περιφέρομαι στους δρόμους του 1973 περίπου, στην Αθήνα, στην αρχή πήγα στην πλάκα που ήταν κοντά, μετά προχώρησα προς το σύνταγμα και την πλατεία του, που πίστευα πως θα ήμουν μέσα σε κόσμο, πραγματικά υπήρχε εκεί κόσμος αλλά όχι καλός, απέφυγα όσο μπορούσα τον κάθε κίνδυνο που συναντούσα και πιστέψτε με ήταν πολλοί, βρήκα ένα πανέμορφο παγκάκι με τέντα από πάνω και αφού το περιεργαζόμουν κατάλαβα πως θα ήταν το καινούργιο μου σπίτι, νύχτωσε κρύωνα και νομίζω πως αυτός ήταν ο λόγος που μόλις ξύπνησα εκείνο το πρωί πήγα και περιφερόμουν γύρω από το σπίτι μου απογοητευμένος και με την ελπίδα πως θα με βρουν σύντομα (δεν παραδιδόμουν)όπως και έγινε και ευχαριστώ το θεό που μου έδωσε έναν καλό Θείο αδελφό της μάνας μου, που μόλις με φέρανε σπίτι μπήκε μπροστά για να με προστατεύσει από το ξύλο, τους είπε πως δεν πρέπει να μου πουν τίποτα, αλλά να με αφήσουν να ξεκουραστώ, από εκεί με μετά δε θυμάμαι, εκτός από το περιστατικό του τετραδίου, γιατί ο κύριος Κωνσταντίνου μου πέρασε μια κορδέλα με την αναγραφή ψεύτης-πλαστογράφος και με άφηνε να κυκλοφορώ στην αυλή με αυτήν και μόνο, αλλά κάλεσε και αστυνόμο να καταγγείλει το γεγονός, αυτός ο τρόπος διαπαιδαγώγησης επιλέχτηκε από τον κύριο Κωνσταντίνου, μόλις ο πατέρας μου τον ενημέρωσε ότι κατά την διαδικασία επισκευής της σάκας μου, που επιχειρούσε η μάνα μου, σε επιμελές διπλό κρυφό χώρισμα βρέθηκε το τετράδιο προόδου μου γεμάτο με δικές του υπογραφές, που ήταν μεν κανονικές, αλλά που εκείνος δεν είχε βάλει δε. Τα βράδια που γυρνούσε ο πατέρας μου από την δουλειά τον πλησίαζα και τον προέτρεπα να με μάθει να βάζω και εγώ την υπογραφή μου σε έντυπα, τόσο όμορφα όπως αυτόν και αφού έκανα ότι δεν τα κατάφερνα, τον έβαζα να υπογράφει πάνω σε δελτία προ-πό, με την περιεχόμενη μαύρη μελάνι καρμπόν, όπου στην συνέχεια με τις υπογραφές που έβαζε σε αυτά τα δελτία, υπέγραφα εγώ στο βιβλίο ελέγχου – προόδου μαθητού, μέτρο, που κατ εμένα εκείνη την εποχή ήταν άκρος αντιδημοκρατικό και έπρεπε να πολεμηθεί με κάθε τρόπο, όπως και η δικτατορία των συνταγματαρχών και κάπως έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος. Πόλεμος γιατί το ίδιο καλοκαίρι με στέλνει ο Πατέρας μου στην Κέρκυρα αμέσως μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς, μόνο που εκείνο το καλοκαίρι, πραγματικά έγινε πόλεμος και γενική επιστράτευση και εγώ με τα ξαδέλφια μου, έπρεπε αφού οι μεγάλοι να πάνε στην επιστράτευση, εμείς θα έπρεπε να διαφυλάξουμε μην έρθουν οι Τούρκοι στη Κέρκυρα. Αλλά εκτός από το εθνικό καθήκον είχαμε και την αντιδικτατορική δράση να ενισχύσουμε και μαζί με όλα τα άλλα καλά παιδιά του χωριού εκείνη την εποχή, καταστρέψαμε με σφεντόνες τα παράθυρα του σχολείου, όπου βλέποντάς το αυτό, οι μεγάλοι, μπήκαν στο σχολειό και γράψανε συνθήματα κατά της χούντας και υπέρ των φοιτητών, τότε ήταν που ξεκίνησε το μεγάλο μπλέξιμο και όταν εγώ επέστρεψα στην Αθήνα για να πάω σχολείο στην Λευκίμμη άνοιξε το Δημοτικό και εντοπίστηκαν οι ζημιές που ήταν τόσο σοβαρές κατά την γνώμη των οργάνων της δικτατορίας, που οργάνωσαν ανακρίσεις, κατά τις οποίες οι μεγάλοι γνώριζαν πως να κρυφτούνε, ενώ οι μικροί είχαν μια ομόφωνη λόγω απουσίας μου υπόδειξης των ενόχων και αυτοί ήμουν εγώ και ο ανιψιός του Παπατέτελου. Στην Αθήνα ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το γυμνάσιο και το άγχος μου ήταν μεγάλο ευτυχώς εκείνη την εποχή διέμενε μαζί μας για να δώσει εξετάσεις για την Νομική ο εξάδελφός μου ο Γιάννης Μικρούλης ο γνωστός Δικηγόρος της Κέρκυρας, ενώ στην Τηλεόραση ήταν ένα άλλος γνωστός δικηγόρος ο Θάνος Λιβαδίτης και ο Γιάννης είδε και έπαθε να δώσει να καταλάβει στη μάνα μου, ότι ήταν ηθοποιός και δεν μπορεί να αναλάβει να με υπερασπιστεί στο δικαστήριο ανηλίκων της Κέρκυρας που με προσκάλεσαν να παρουσιαστώ ως κατηγορούμενος για τους βανδαλισμούς και τα συνθήματα στο δημοτικό Σχολείο. Ναι δυστυχώς, όταν ήμουνα 11 χρονών με καλέσανε να δικαστώ για αντίσταση στο νόμιμο πολίτευμα, θυμάμαι τον αστυνομικό που με φύλαγε κατά την δίκη, να μου μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι να ζεις στο νησί του Βίδου που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από τα δικαστήρια, βέβαια ούτε που μου πέρασε ο φόβος από το μυαλό, γιατί θυμάμαι πως προσπαθούσα να υπολογίσω την απόσταση από το Βίδο στην στεριά, ενώ άρχισε να σχηματίζεται η εικόνα της εξουσίας και κτιζόταν γύρω μου το τοίχος που με κρατά μέχρι σήμερα. Κάποια στιγμή με φώναξαν να περάσω μπροστά για να ακούσω την απόφαση και όλα αυτά στα 11 μου χρόνια, μα ήταν ανάγκη αγαπητό μου κράτος; Εντέλει νόμισα ότι με αθώωσαν, αφού θα επέστρεφα σπίτι μου όμως έσφαλα, γιατί κρίθηκα ένοχος που θα έπρεπε να πληρώσω την αποκατάσταση των ζημιών, ενώ παράλληλα για τα επόμενα δύο έτη, θα με παρακολουθούσε ειδικός υπάλληλος της πρόνοιας, βάση απόφασης δικαστηρίου, για να με διαπαιδαγωγεί. Δεν γνώριζα την αξία των χρημάτων και δεν με πείραζε που ο πατέρας μου με τον θειό μου το Τσάντο θα πληρώνανε τις ζημιές, εγώ ένιωθα κερδισμένος από την εξέλιξη, γιατί με επισκεπτόταν κάθε εβδομάδα, νεαρή κοινωνική λειτουργός που προσπάθησε να γίνει φίλη μου και το πέτυχε, πιστεύοντας τελικά ότι με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσε να με επηρεάζει, μόνο που στο τέλος δεν ξέρω αν επηρέαζε εκείνη εμένα ή εγώ εκείνη, πάντως θυμάμαι πως η σχέση μας εξελίχθη ανέλπιστα σε πλατωνικό αληθινό έρωτα, που σύντομα όμως χάθηκε, δείχνοντάς μου μια δυσνόητη για εμένα εκείνη την εποχή αιτία. Πέρασα και την έκτη δημοτικού και λόγω στο ότι εκρίθη ένοχος για τις ζημιές, δεν με δεχόντουσαν σε κανένα Γυμνάσιο των Αθηνών. Μόνο η σχολή Παπαδοπούλου ιδιωτικό σχολείο στην Καλιθέα. Το ξύλο που έτρωγα εκείνη την εποχή είναι απερίγραπτο, γιατί πως να περιγράψω το σπάσιμο του σκουπόξυλου στην πλάτη μου; Για όλο τον κόσμο εγώ ήμουν ο υπαίτιος όλων των κακών. Τελικά ένα Άγιος Άνθρωπος ο Αρσένης ο Χρυσικόπουλος προσφέρθηκε να αναλάβει την κηδεμονία μου, όπου ως καθηγητής που ήταν, είχε το δικαίωμα να με έχει και να με προσέχει στο σχολείο του, το 1ο Πειραιά, που ήταν και η αιτία για να μετακομίσουμε οικογενειακώς στον Πειραιά, όπου δίδασκε ο Κύριος Χρυσικόπουλος. Βέβαια δε δυσκολεύτηκε να με καθησυχάσει, γιατί πόνταρε σε τοπικιστικά αίτια για να με πείσει, ότι τάχα μου θα τον κάνω περήφανο, που ένας Λευκιμμιώτης σαν και αυτόν, θα τα πηγαίνει καλά στα μαθήματα. Πραγματικά δούλεψε και δεν άργησε να φανεί και το αποτέλεσμα, οπότε στην τρίτη γυμνασίου δίνω εξετάσεις και γράφω 20 μαθηματικά, 20 χημεία, 20 φυσική, 12αρχαία, και 8 Έκθεση, κάτι κακό είχα γράψει θυμάμαι, πάλι σε σχέση με τις ιδεολογικές μου τοποθετήσεις, είχα ποια διαβάσει και τον κήπο του προφήτη, αλλά και το φιλοσοφικό λεξικό του Ρόζενταλ – Γιούντιν και ποια τα μυαλά μου είχαν πάρει αέρα. Εξάλλου είχα γίνει φίλος του Γιώργου του Ζαχαρόπουλου που είχε αναλάβει να καλύψει το πλάνο αυτομωρφοσής μου. Από πολιτικής άποψης, αφού πέρασα ένα φεγγάρι από την Μακι ως η πρώτη νόμιμη μαθητική οργάνωση, αμέσως μετά την μεταπολίτευση, με το που φτιάχτηκε η κνε πήγα και γράφτηκα εκεί, όπου παρέμεινα μέχρι την ομαδική φυγή της εποχής του Γράψα. Από εκείνη την εμπειρία, μου έρχεται στο μυαλό εικόνες από το Γιουσουρούμ, που πουλούσαμε τα πρωινά της Κυριακής με τον Σπύρο τον Χαλβατζή τον <<Οδηγητή>>. Βέβαια μπορεί να ήμουν ποια εξωκοινοβουλευτικός αλλά κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων ήμουν ανελλιπώς, υποψήφιος της πανσπουδαστικής και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά φτάνοντας στην Αγγλία κάποια στιγμή αναζητώντας μόρφωση, στην δεύτερη ή στην τρίτη μέρα δέχομαι στο σπίτι που διέμενα, τηλεφώνημα από την ΚΝΕ Μάντσεστερ, τόσο πολύ με εντυπωσίασε η ύπαρξη της ΚΝΕ στο Μάντσεστερ και μου φαινόντουσαν τόσο φιλόκαλες οι διαθέσεις τους, όπως η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, ώστε να προσφέρω τις ελεύθερες ώρες μου στον κοινό αγώνα των μελών του Σ.Ε.Φ Μάντζεστερ. Αξίζει αν αναφερθώ εδώ και σε μια πορεία που συμμετείχα στην διοργάνωση, ως ομάδα περιφρούρησης και που κάναμε εντύπωση στους Άγγλους, με την Μελίνα στο Λονδίνο, αλλά και σε μια ταινία της εποχής εκείνης που μας προέτρεψε να δημιουργήσουμε όλα τα καλά παιδιά του Πειραιά δύο πασίγνωστες συμμορίες της εποχής του 80, η ταινία ήταν το quartofenia όπως το θυμάμαι και οι συμμορίες ήταν οι BEARS που αποτελείτο από πολίστες του εθνικού και οι OWLS από κωπηλάτες του Ολυμπιακού, αλλά και οι δύο με μέλη από το 1ο Λύκειο του Πειραιά. Το 1ο Πειραιά, το λύκειο που πήγαιναν τα παιδιά της θύρας 7 που έχασαν την ζωή τους, εξάλλου μάρτυράς μου ο Κύριος Μαστρονικόλας που μας κάλεσε να δώσουμε αίμα για τους τραυματίες. Θυμάμαι όλο το 1ο λύκειο και γυμνάσιο, να είμαστε έξω από το Τζάνειο με το οποίο γειτονεύει και να τραγουδάμε τον ύμνο του ολυμπιακού για να δώσουμε κουράγιο στους τραυματίες που προσπαθούσε να κάνει καλά ο χειρούργος Μαστρονικόλας. Οι δυο προαναφερόμενες συμμορίες ήταν πασίγνωστες την δεκαετία του 80 στον χώρο του Πειραιά, μόλις όμως ενταχθήκαμε στο κοινωνικό σύνολο, μοιραία χάθηκαν και οι OWLS με τους BEARS, καθώς και η ουτοπική κοινωνία που ονειρευόντουσαν, στο πατάρι της Στάνης, ευτυχώς που ζούμε μερικοί να τα θυμόμαστε. Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά; μα για να καταθέσω τον λόγο που κατάλαβα ότι τα χρήματα δεν ήταν το μέσον που θα με κάνει ισχυρό, γιατί την στιγμή που ήμουν διωγμένος και βράδυ στο σύνταγμα, δεν θα με έσωζαν, αλλά και ότι η δύναμη που μου πρόσφερε ο Κωνσταντίνου στο κοντρολάρισμα του δημοτικού σχολείου ήταν ανέλπιστη, από εκείνη την μέρα και μετά θυμάμαι ήταν όλα τα κορίτσια ερωτευμένα μαζί μου, τουλάχιστον αυτά που επιθυμούσα αφού υπήρχε επετηρίδα. Μέσα από το σκοτάδι έρχεται το φως και εκείνη την εποχή εμένα έτυχε να μου δοθούν οι εμπειρίες που μου το υπέδειξαν δίνοντας μου τα εργαλεία που χρειαζόμουν για να μπω όσο γίνετε ποιο δυνατός στην δεκαετία του 80 και να την απολαύσω όπως και έκανα. Στην δεκαετία του 90 κάπως τα μπέρδεψα, αν και είπαμε: ότι δεν μας σκοτώνει μας δυναμώνει. εξάλλου ίδιον του ευφυούς είναι η προσαρμοστικότητα, εγώ όμως τον πόνο δεν τον αντέχω, άσχετο.

windows live movie maker

καθε φορά που ενημερώνομαι για ένα καινούργιο πρόγραμμα, φτιάχνω και ένα αρχείο δοκιμαστικό με το προς μελέτη πρόγραμμα, εδώ βλέπουμε ένα κλιπάκι.